„И Тој ми рече: ‘Доста ти е Мојата благодат, зашто Мојата сила се покажува совршена во слабоста.’ Затоа, со поголема радост ќе се фалам во своите слабости, за да се всели во мене Христовата сила.“ (2. Коринтјаните 12,9)
Ние не можеме сами да се избавиме од понорот на гревот во кој сме паднале. Нашите срца се грешни и ние не можеме да ги промениме. „Кој ќе извади чисто од нечисто? Никој!“ „Зашто телесното мудрување е непријателство против Бога, бидејќи не му се покорува на Божјиот закон ниту пак може“ (Јов 14,4; Римјаните 8,7). Образованието, културата, волјата, човечките напори – сето тоа има свое место, свое подрачје на дејствување, но овде е беспомошно. Можеби со тоа може да се постигне формална коректност во однесувањето, но не може да се промени срцето; не можат да се исчистат изворите на животот. Мора да постои сила која дејствува однатре, нов живот озгора за човекот да може да се промени, да го остави гревот и да стане свет. Таа сила е Христос. Само Неговата милост може да ги оживее замрените способности на душата и да ги привлече кон Бога, кон светоста.
Спасителот рекол: „Ако некој не се прероди“,ако не добие ново срце, нови желби, нови намери и побуди што водат во нов живот, „тој не може да го види Божјето царство“ (Јован 3,3). Мислата дека е доволно да се развива само она добро што кај човекот постои по природа е судбоносна заблуда. „А телесниот човек не го прима она што е од Божјиот Дух, зашто тоа е безумство за него, и не може да го разбере, зашто тоа треба да се расудува на духовен начин.“ „Не чуди се што ти реков: треба да се родите озгора“ (1 Коринтјаните 2,14; Јован 3,7). За Христа е напишано: „Во него суштествуваше живот и животот им беше светлина на луѓето.“ „Ниту има друго име под небото дадено на луѓето преку кое можеме да се спасиме“ (Јован 1,4; Дела 4,12).
Не е доволно да се почувствува Божјата благост, да се види добронамерноста и татковската нежност на Неговиот карактер. Не е доволно да се разбере мудроста и праведноста на Неговиот Закон, да се сфати дека тој се темели врз вечното начело на љубовта. Апостол Павле сето тоа го видел кога извикнал: „Се согласувам со Законот дека е добар!“ „Затоа Законот е свет и заповедта е света, праведна и добра!“ Но, полн со горчина што произлегувала од неговите душевни маки и проникнат со очај, тој додава: „А јас сум телесен, продаден на гревот“ (Римјаните 7,16.12.14). Тој копнеел за чистота, за праведност што не можел да ја постигне со своја сила, и извикнува: „Јас, несреќен човек! Кој ќе ме избави од ова смртно тело?“ (Римјаните 7,24). Истиот извик се истргнувал од уморните срца во сите земји и во сите времиња. Но, на сите може да им се даде само еден единствен одговор: „Еве го Божјето Јагне кое ги зема на себе гревовите на светот!“ (Јован 1,29). (Патот кон Христа, стр. 18.19. оригинал)
