„Зашто по благодат сте спасени, преку верата, и тоа не е од вас самите – тоа е Божји дар! Не од делата, за да не се фали некој.“ (Ефесјаните 2,8.9)
Спасението е дар, а сепак мора да се купува и да се продава. На пазарот со кој управува божествената милост, скапоцениот бисер е претставен како вредност што се купува без пари и без цена. На тој пазар сите можат да ги набават небесните добра. Ризницата на скапоценостите на вистината е отворена за сите. Господ кажува: „Еве, поставив пред тебе отворена врата што никој не може да ја затвори!“ Никаков меч не го чува влезот низ таа врата. Однатре и пред вратата се слушаат гласови: Дојди! Гласот на Спасителот сериозно и со љубов не повикува: „Те советувам да си купиш од мене злато, пречистено со оган, за да се збогатиш.“
Христовото евангелие е благослов што можат да го имаат сите. Најсиромашните, исто како и најбогатите, се способни да го купат спасението, зашто никакво количество на земни добра не е во состојба да го плати. Тоа се стекнува со доброволна послушност, предавајќи му се себеси на Христа, станувајќи Негова откупена сопственост. Образованието, дури и она од највисок ранг, не може само по себе да го приближи човекот до Бога. Фарисеите ги уживале сите земни и сите духовни предимства и горделиво се фалеле: „Богат сум и се збогатив, и ништо не ми треба!“ а сепак биле „бедни, несреќни, сиромашни, слепи и голи“…
Ние не можеме да го заработиме спасението, но мораме да го бараме онака копнежливо и истрајно како да ќе мораме да се откажеме од сѐ на светот за да го добиеме… Да ја отфрлиме помислата дека световните или духовните предности можат да ни обезбедат спасение. Бог од нас бара доброволна послушност. (Христови параболи, стр. 116.117. оригинал)
