„Блазе му на човекот, што ја нашол мудроста и на човекот, кој го придобил разумот. Подобро е да се придобие таа отколку да се придобие сребро, и таа е поголема печалба и од златото.“ (Пословици 3,13.14)
Бидејќи Бог е изворот на секое вистинско знаење, првата цел на воспитувањето, како што видовме, е да ги насочи нашите мисли кон објавата во која Тој Самиот ни се открива. Адам и Ева го примале знаењето во непосреден разговор со Бога; тие учеле за Него преку Неговите дела. Сѐ што е создадено, во своето првично совршенство, било израз на Божјата мисла. За Адам и Ева природата била полна со божествена мудрост. Меѓутоа, човекот преку престапот ја загубил можноста да учи за Бога во непосреден разговор со Него, а во голема мерка, и од Неговите дела. Земјата, расипана и осквернета од гревот, само нејасно ја одразува славата на Создателот. Сепак, вистина е дека поуките кои Тој ги запишал во природата сѐ уште не се избришани. На секоја страница од големата книга на Неговите создадени дела сѐ уште може да се препознае Неговиот ракопис. Природата сѐ уште зборува за својот Создател. Но, тие откровенија се непотполни и несовршени. Во нашата грешна состојба, со ослабнати способности и ограничени сфаќања, ние не сме способни правилно да ги протолкуваме. Нам ни е потребно поцелосно откровение на Божјото Битие, кое Самиот Бог ни го дал во својата пишана Реч…
За да се здобиеме со воспитување достојно за тоа име, мораме да Го запознаеме Бога – Создателот, и Христа – Откупителот, како што се откриени во Светата Реч… Наместо да го ограничиме нивното проучување на она што луѓето го кажале или напишале, да ги упатиме учениците кон изворите на вистината, кон широките подрачја на истражување во природата и откровението. Нека размислуваат за големите факти за должноста и судбината, и нивниот ум ќе се развие и зајакне. (Воспитување, стр. 16-18. оригинал)
