„А ова знај го: во последните денови ќе настанат тешки времиња.“ (2. Тимотеј 3,1)
Христос преткажал дека ќе се појават лажни пророци, под чиешто влијание „ќе се умножи беззаконието“ и „љубовта ќе олади кај мнозина“ (Матеј 24,12). Тој своите ученици ги предупредил дека тоа за црквата ќе претставува многу поголема опасност отколку прогонствата од страна на нејзините непријатели. Павле постојано ги предупредувал верниците против тие лажни учители. Тие повеќе од секој друг морале да се пазат од таа опасност зашто, примајќи ги лажните учители, би ја отвориле вратата за заблудите со кои непријателот би го затемнил духовното сфаќање и би ја поколебал довербата на ново придојдените во верата на евангелието. Христос претставувал мерило со кое морале да проверуваат секое учење. Сѐ што не било во согласност со Неговата наука, требало да го отфрлат како лажно. Христос, кој бил распнат за гревовите на светот, станал од мртвите и се вознел во височините – тоа била наука на спасението што требало да ја учат и да им ја пренесуваат на другите.
Опомените на Божјата реч за опасностите што ја опкружуваат христијанската црква, денеска ни припаѓаат нам. Како што и во деновите на апостолите луѓето се обидувале со традициите и со филозофијата да ја поткопаат верата во светите списи, така и денес со помош на ласкавите мислења на таканаречената „висока критика“ на еволуцијата, на спиритизмот, теозофијата и пантеизмот, непријателот на правдата настојува да ги заведе душите на забранети патеки. За мнозина Библијата претставува светилка без масло, зашто во своите мисли скршнале на патиштата на шпекулативни верувања кои неминовно со себе носат погрешни сфаќања и вистински хаос. Таканаречената „висока критика“ која анализира, претпоставува, нагодува и реконструира, со самото тоа всушност ја поткопува и ја уништува верата во Библијата како божествено откровение. Таа на Божјата реч ѝ ја оспорува силата да владее, да го издигнува и да го инспирира човечкиот живот. Спиритизмот на масите им поттура верување дека желбата претставува највисок закон, дека гревот е слобода, и дека човекот во сѐ и за сѐ си е одговорен единствено себеси.
Христовите следбеници ќе се соочат со „слатки зборови“ против кои апостолот ги предупредил Колосјаните. Секако, тој ќе наиде и на спиритистичко толкување на светите списи, но тоа не смее да го прифати. Неговиот глас мора јасно да ги потврдува вечните вистини на Светото писмо. Цврсто насочувајќи го својот поглед кон Христа, тој мора да оди напред по одредената патека, отфрлајќи секоја идеја која не е сообразена со Христовото учење. Предмет на негово размислување и проучување мора да биде Божјата вистина. Тој Библијата мора да ја смета за Божји глас кој му се обраќа директно нему. Само на тој начин ќе ја запознае вистинската божествена мудрост. (Делата на апостолите, стр. 473-475. оригинал)
