„Зашто ќе биде голем пред Господа – нема да пие ни вино ни опојни пијалаци; и ќе се наполни со Светиот Дух уште во утробата на својата мајка.“ (Лука 1,15)
Како пророк, Јован требало „да ги обрати срцата на татковците кон децата, а непокорните кон мудроста на праведниците и да приготви народ кој е подготвен за Господа“. Во приготвувањето на патот за првото Христово доаѓање тој бил претставник на оние што ќе го приготват народот за второто Христово доаѓање. Светот потонал во своите похотни желби. Врие од заблуди и лаги. Се умножуваат стапиците на сатаната за уништување на душите. Сите што сакаат совршена светост, во Божји страв мора да ја научат поуката за умереност и самосовладување. Повисоките сили на умот мора да ги потчинат похотните желби и страстите. Основа за стекнување на умни сили и духовна проникливост е таа самодисциплина што ќе ни овозможи да ги разбереме и во живот да ги спроведеме светите вистини на Божјата реч. Поради тоа, умереноста наоѓа свое место во делото на подготовката за второто Христово доаѓање.
Според природниот редослед, синот на Захарија би бил подготвен за свештеничка служба. Меѓутоа, воспитувањето во рабинските школи не би го приготвило за неговото дело. Бог не го пратил кај учителите по теологија да го научат како да ги толкува Писмата. Го повикал в пустина за да може да учи за природата и за Творецот на таа природа.
Свој дом нашол во осамен предел, среде неплодни ритчиња, диви клисури и карпести пештери. Меѓутоа, негов избор бил да се откаже од животните удобности и од раскошот и да ги прифати немилосрдните стеги на пустината. Овде неговата околина создавала навики на едноставност и самооткажување. Непречен од бучавата на светот, овде можел да ги проучува поуките од природата, од откровенијата и провидението. Зборовите што му ги упатил ангелот на Захарија често му ги повторувале на Јована неговите богобојазни родители. Уште од неговото детство тие му укажувале на неговата мисија и тој ја прифатил таа света доверба. Самотијата во пустината за него била добредојдено засолниште од друштвото во кое речиси преовладеале сомневање, неверство и нечистота. Не верувал во својата сила да му се спротивстави на искушението, избегнувајќи го постојано допирот со гревот за да не го загуби чувството на неговата страшна грешност.
Посветен на Бога уште од своето раѓање како назиреј, овој завет го прифатил како свој завет на доживотно посветување. (Копнежот на вековите, стр. 101.102. оригинал)
