„Во Домот на Мојот Татко има многу живеалишта; ако не беше така, Јас ќе ви кажев, зашто одам да ви приготвам место.“ (Јован 14,2)
Христос, со својата жртва принесена за гревот, требало не само да го искупи човекот, туку и да му ја врати загубената власт. Сѐ што загубил првиот Адам, Вториот требало да го врати и да го обнови. Така кажува пророкот: „А ти, куло на стадото, риду на Сионовата ќерка, при тебе ќе дојде и ќе се врати поранешното владение, царството на ќерката ерусалимска” (Михеј 4,8). А апостол Павле упатува понатаму на „залогот на нашето наследство за откуп на оние што станале Божја своина на похвала на неговата слава“ (Ефесјаните 1,14). Бог земјата ја создал да биде живеалиште на свети и среќни суштества. Таа цел ќе се оствари дури тогаш кога земјата, обновена со Божја сила и ослободена од гревот, од болките и страдањата, ќе стане вечно живеалиште на искупените.
Од страв идното наследство да не изгледа премногу материјално, мнозина симболички ги претставуваат токму оние вистини што ни овозможуваат ова наследство да го сметаме за наш вистински дом. Христос ги уверувал своите ученици дека Тој оди да им приготви станови во куќата на Отецот. Оние што ќе го прифатат учењето на Божјата реч во врска со небесната татковина не можат да останат неинформирани. Сепак, „што око не видело, што уво не чуло и што во човечко срце не дошло, тоа Бог го подготви за оние кои го љубат“ (1. Коринтјаните 2,9). Човечкиот јазик не може да ја опише наградата на праведниците. Тоа ќе им биде можно само на оние што ќе ја видат. Ниеден ограничен ум не е во состојба да ја сфати славата на Божјиот рај.
Во Библијата наследството на спасените се нарекува татковина (Евреите 11,14-16). Таму небесниот Пастир своето стадо го води на извори на жива вода. Дрвото на животот носи плод секој месец, а неговите лисја служат за здравје на народот. Таму течат потоци кои вечно жуберкаат, бистри како кристал, на чиишто брегови се лелеат дрвја кои со своите сенки ги постилаат патеките што им ги приготвил Господ на откупените. Таму пространите рамнини прераснуваат во прекрасни брекчиња зад кои Божјите гори ги издигнуваат своите величествени врвови. На тие тивки полјани, покрај тие живи потоци, Божјиот народ, кој бил толку долго патник и поклоник, ќе најде своја татковина…
Сета родителска љубов која по каналите на човечките срца е пренесувана од поколение на поколение, сите извори на нежност кои се отвориле во човечките души, претставуваат само едвај видливо поточе спрема бескрајниот океан кога ќе се спореди со бескрајната, неисцрпна Божја љубов. (Review and Herald, 22. october 1908)
