„Зошто да се спомнува кристалот, коралот, подобро е да стекне Мудрост отколку бисери.“ (Јов 28,18)
Светото писмо е совршено мерило на вистината, и како такво треба да му се даде највисоко место во воспитувањето. За да се здобиеме со воспитување достојно за тоа име, мораме да го запознаеме Бога – Создателот, и Христа – Откупителот, како што се откриени во светата Реч.
Секое човечко суштество, создадено според Божјиот лик, е обдарено со способност слична на онаа на Создателот – индивидуалност, способност на мислење и дејствување. Луѓето кај кои оваа способност е развиена, се луѓе кои носат одговорности, кои се водачи во потфатите и кои влијаат врз карактерот на другите. Задача на вистинското воспитување е да ја развива секоја способност, да ги вежба младите да мислат, а не само да ги одразуваат мислите на другите. Наместо да го ограничиме нивното проучување на она што луѓето го кажале или напишале, да ги упатиме учениците кон изворите на вистината, кон широките подрачја на истражување во природата и откровението. Нека размислуваат за големите факти за должноста и определбата, и нивниот ум ќе се развие и зајакне. Наместо образовани слабаци, од воспитните установи треба да излегуваат луѓе кои ќе бидат способни да мислат и дејствуваат, луѓе кои се господари а не робови на околностите, луѓе кои се одликуваат со широчина на умот, јасни мисли и храброст во своите убедувања.
Таквото воспитување обезбедува повеќе од обично дисциплинирање на умот; дава повеќе отколку само вежбање на телото. Тоа го зајакнува карактерот, така што вистината и чесноста нема да им бидат жртвувани на некоја себична желба или световна амбиција. Тоа го зајакнува умот против злото. Наместо некоја страст, кога ќе земе замав, да стане сила што разорува, сите побуди и желби се доведени во согласност со големите принципи на правдата. Ако размислуваме за совршенството на Божјиот карактер, умот ќе биде обновен и душата одново создадена според Божјиот лик…
Божјиот идеал за Неговите деца е повисок од највисоката точка до која човечката мисла може да достигне. Побожност – сличност со Бога – тоа е целта што треба да се постигне. Пред ученикот се отвора пат на постојано напредување. Тој има цел која треба да ја постигне, стандард до кој треба да се издигне, кој содржи сѐ што е добро, чисто и благородно. Тој во секоја гранка на вистинското знаење ќе постигнува најголем можен успех за најкусо можно време. Но неговите напори ќе бидат насочени кон цели кои се толку повисоки од себичните и минливи интереси колку што се небесата повисоки од Земјата. (Воспитување, стр. 17-19. оригинал)
