„А еден човек по име Ананија, со својата жена Сапфира, продаде еден имот.“ (Дела 5,1)
Парите не мораат да бидат проклетство; тие се голема вредност ако се употребат правилно: тие може да бидат од полза за спасување на ближните и благослов за оние кои се посиромашни од нас. Со непромислена и неразумна употреба… парите можат да станат стапица за оној што ги користи. Оној кој се служи со парите за да ги задоволи расипаноста и желбите, ги претвора во проклетство а не во благослов. Парите се постојан испит за човековите склоности. Оној кој стекнува повеќе отколку што му е потребно за неговите реални потреби, треба да бара мудрост и милост да го запознае и да го зачува своето срце за да нема нереални желби и да стане неверен управител кој расипнички би го потрошил она што Господ му го дал.
Кога пред сѐ го сакаме Бога, земните богатства ќе добијат соодветно место во нашиот живот. Ако понизно и сериозно се стремиме кон знаењето и способноста правилно да ги употребиме Господовите богатства, ќе примиме мудрост од горе. Кога срцето е склоно да се води според своите желби и побуди, кога мислиме дека парите можат да ни дадат среќа без Божјата наклоност, тогаш парите стануваат тирани кои господарат со човекот – ним им се укажува доверба и почит како на Бога. На неговиот олтар се жртвува честа, вистината, правдата и чесноста. Заповедите на Божјата реч остануваат на страна, а световните обичаи и навики, кои ги воспоставил царот Мамон, стануваат контролирачка сила.
Кога до сега би се почитувале Божјите закони, колку би била поинаква сегашната состојба во светот, духовно, морално и материјално. Себичноста и вообразеноста не би се покажувале како денес, затоа што секој би мислел на среќата и доброто на другите… Наместо сиромашните да бидат потиснувани под железниот јарем на богатите угнетувачи, наместо другите да мислат и да планираат за нивните материјални и духовни потреби, тие би имале можност за независни одлуки и постапки.
Свесноста да бидат сопственици на свој дом би ги вдахнало со силна желба за подобар живот. Набргу самите би стекнале способност да планираат и да создаваат; нивните деца би стекнале навики на марливост и штедливост, а воедно ќе ги развијат во голем степен своите умствени способности. Тие би се чувствувале како луѓе а не робови, и би биле во состојба во голема мера да го вратат изгубеното самопочитување и моралната независност. (Темели на среќниот дом, стр. 372.373. оригинал)
