„Не чуди се што ти реков: треба да се родите одозгора.“ (Јован 3,7)
Како и Никодим, и ние мораме да бидеме готови да влеземе во вечен живот на ист начин како и најголемите грешници. Освен Исус, „нема друго име под небото дадено на луѓето со кое можеме ние да се спасиме“ (Дела 4,12). Божјата милост ја примаме со вера, но верата не е наш Спасител. Со неа не се стекнува ништо. Таа е рака со која се фаќаме за Христа и ги присвојуваме Неговите заслуги – лекот за гревот. Без помош на Светиот Дух ние дури не можеме да се покаеме. Светото писмо кажува за Христа: „Него Бог го издигна со својата десница за поглавар и Спасител, да му даде на Израел покајание и проштавање на гревот“ (Дела 5,31). Покајанието доаѓа од Христа исто толку сигурно колку и проштавањето.
Тогаш како ќе се спасиме? „Како Мојсеј што подигна змија во пустината“, така е подигнат Синот човечки за секој што е измамен или каснат од змијата да може да погледне и да живее. „Еве го Јагнето Божје кое ги зема на себе гревовите на светот“ (Јован 1, 29). Светлината што свети од крстот ја открива Божјата љубов. Неговата љубов нè привлекува кон Него. Ако не му се спротивставиме на ова привлекување, ќе бидеме доведени во подножјето на крстот со покајание за гревовите што го распнале Спасителот. Тогаш Божјиот Дух преку верата создава нов живот во душата. Мислите и желбите ја исполнуваат Христовата волја. Срцето и умот се обновуваат според ликот на Оној што дејствува во нас да си покори сè себеси. Тогаш Божјиот закон е напишан во умот и во срцето и со Христа можеме да кажеме: „Мило ми е да ја творам волјата твоја, Боже мој“ (Псалм 40,8).
Во разговорот со Никодима Исус го отворил планот на спасението и својата мисија за светот. Ниту во еден разговор Тој не го објаснил веќе толку целосно, чекор по чекор, делото што мора да се оствари во срцата на сите што ќе го наследат небесното царство. На самиот почеток на својата служба вистината му ја открил на еден член на Синедрионот, на умот што бил најприемчив и на истакнатиот учител на народот. Меѓутоа, водачите на Израел не ја примиле радо оваа светлина. Никодим ја скрил вистината во своето срце и три години малку имало видлив плод…
Никодим му предал на Јована извештај за овој разговор и тој со своето перо го забележал за поука на милиони. (Копнежот на вековите, стр. 175-177. оригинал)
