„Оној, Кој не знаеше за грев, Бог Го направи грев за нас, за да станеме Божја правда во Него.“ (2. Коринтјаните 5,21)
Бог му дозволил на својот сакан Син, полн со милост и со вистина, од свет на неопишана слава да дојде во свет извалкан и расипан со грев, затемнет со сенка на смрт и проклетство… Гледајте го во пустината, во Гетсиманија, на крстот! Неизвалканиот Божји Син го зел на себе товарот на гревот. Тој, кој бил едно со Бога, ја почувствувал во својата душа страшната разделба меѓу Бога и човекот предизвикана со гревот. Тоа предизвикало од Неговите усни да се оттргне очајниот извик: „Боже мој, Боже мој, зошто ме напушти?“ Товарот на гревот, свеста за неговата ужасна тежина, свеста за одвојувањето на душата од Бога ете тоа го скршило срцето на Божјиот Син.
Но таа голема жртва не била принесена со цел во срцето на Отецот да се разбуди љубов кон човекот или желба да го спаси. Не, не! „Зашто Бог толку го милее светот, што го даде и својот единороден Син“ (Јован 3,16).
Отецот нас нè сака не поради таа голема жртва на помирување, туку Тој се погрижил за жртвата на помирување затоа што нѐ сака. Христос бил посредник преку кого Тој ја излеал својата неизмерна љубов врз грешниот свет… Никој, освен Божјиот Син, не можел нас да нѐ откупи. Отецот можел да го објави само Оној кој бил во Неговите прегратки. Божјата љубов можел да ја објави само Оној кој ги запознал нејзините длабини и височини. Само бесконечната жртва што ја принел Христос за грешниот човек можела да ја изрази љубовта на Отецот кон загубеното човештво. (Патот кон Христа, стр. 13.14. оригинал)
