„Ликувај од радост Сионска Ќерко! Воскликнувај, Ерусалимска Ќерко! Еве твојот Цар иде при тебе: справедлив е и спасува, кроток и седнал на осле, на ослица, младенче на ослицата.“ (Захарија 9,9)
Христос при своето царско влегување се придржувал кон еврејскиот обичај. Животното на кое јавал било истото животно што го јавале израелските цареви, и пророштвото претскажало дека Месија така ќе дојде во своето царство. Штом го поставиле на магарето, низ воздухот се разнел победоносен извик. Мноштвото го поздравувало како Месија, како свој цар. Сега Исус ги прифатил почестите што порано не ги дозволувал, и учениците тоа го примиле како доказ дека наскоро ќе се остварат нивните радосни надежи, гледајќи го издигнат на престол. Мноштвото било уверено дека настапил мигот за нивно ослободување. Во мечта ги гледале римските армии протерани од Ерусалим, а Израелците уште еднаш како независен народ. Сите биле среќни и возбудени. Луѓето меѓусебно се натпреварувале кој да му укаже поголема почит. Не можеле да му укажат чест со надворешен раскош и сјај, туку на дар му ја принеле благодарноста на своите среќни срца. Не можеле да го даруваат со скапоцени подароци, туку на Неговата патека ги ширеле своите горни облеки како килим, постилајќи го патот со разлистени маслинови и палмови гранки. Победоносната поворка не можеле да ја поведат со никакви царски знамиња, туку сечеле широки палмови гранки, симбол на победата на природата, и со нив мафтале високо, силно радувајќи се и пеејќи фалбоспеви.
Одејќи патем, мноштвото се зголемувало со нови луѓе кои слушнале за Исусовото доаѓање и брзале да ѝ се придружат на поворката. Набљудувачите постојано се мешале со мноштвото, прашувајќи: „Кој е тој? Што значи оваа мешаница?“ Сите тие чуле за Исуса и очекувале да влезе во Ерусалим; но знаеле дека Тој до сега ги спречувал сите напори да го постават на престол, па биле мошне изненадени кога дознале дека настанала промена кај Него. Се прашувале што предизвикало ваква промена кај Оној кој објавил дека Неговото царство не е од овој свет…
Никогаш порано во својот земен живот Исус не му дозволил на мноштвото така јавно да го покаже расположението. Тој јасно го предвидел резултатот. Тоа ќе го одведе на крст… Сега било неопходно очите на целиот народ да се насочат кон Него, а настаните што ќе ѝ претходат на Неговата голема жртва мора да го насочат вниманието кон жртвата. По една таква пројава на јавно расположение, какво што било ова коешто го придружувало при Неговото влегување во Ерусалим, сите очи ќе го следат Неговото брзо напредување кон последната сцена. (Копнежот на вековите, стр. 570.571. оригинал)
