„Да се стремиме да Го запознаеме Господа; како утринската зора е Неговото јавување. Тој ќе ни дојде како есенски дожд, како пролетен дожд што ја натопува земјата.“ (Осија 6,3)
И денес Бог преку својата црква ги остварува своите намери на земјата. Гласниците на крстот и денес одат од град во град и од земја во земја приготвувајќи го патот за второто Христово доаѓање. Моралните мерила на Божјиот закон високо се издигнуваат. Духот на Семоќниот ги поттикнува човечките срца и сите што ќе го прифатат Неговото дејствување стануваат сведоци за Бога и за Неговата вистина. Во многу места можат да се видат тие посветени мажи и жени како и врз другите ја пренесуваат светлината што ним им го осветлила патот на спасението преку Исуса Христа. И додека настојуваат да им светат на другите, слично на оние кои биле крстени со Духот на денот Педесетница, примаат сѐ поголема сила од Светиот Дух. Така сета земја ќе биде осветлена со Божјата слава…
Вистина е дека во последно време, при завршувањето на Божјето дело, искрените напори на посветените верници под водство на Светиот Дух ќе бидат придружувани со посебни знаци на божествено одобрување. Со симболичната претстава на раниот и позниот дожд, кој во источните земји паѓа за време на сеидбата и жетвата, еврејските пророци преткажале излевање на духовна благодат врз Божјата црква во извонредна мера. Излевањето на Духот во времето на апостолите претставувало почеток на раниот или првиот дожд и тоа донело величествени резултати. Со своето присуство Светиот Дух до крај ќе биде сила на вистинската Божја црква. Но пред крајот на земната жетва е ветено посебно излевање на духовна благодат со цел црквата да се приготви за доаѓањето на Синот човечки. Тоа излевање на Духот се споредува со позниот дожд. И токму за таа додатна сила христијаните треба да му упатуваат свои молитви на Господарот од жетвата „во времето на позниот дожд“. Како одговор на нивните молитви, „Господ ќе пушти молскавици и ќе ви даде обилен дожд“, „ќе излее врз вас ран и позен дожд“ (Захарија 10,1; Јоил 2,23).
Меѓутоа, ако верниците на Божјата црква денеска не одржуваат жива врска со Изворот на својот духовен развој, тие нема да бидат подготвени за жетвата. Ако нивните светилки не се постојано запалени и украсени, тие нема да ја примат оваа додатна благодат во времето кога тоа ќе им биде особено потребно.
Само оние кои постојано примаат ново изобилство благодат, ќе располагаат со сила сообразно со нивните секојдневни потреби и способност таа сила да ја употребат. (Делата на апостолите, стр. 53-55. оригинал)
