„А мојот Бог ќе ја исполни славно секоја ваша потреба, според Своето богатство – во Христа Исуса.“ (Филипјаните 4,19)
Во времето на Христа верските водачи на народот сметале дека поседуваат големо духовно богатство. Молитвата на фарисејот: „Боже, ти благодарам што не сум како другите луѓе“ (Лука 18,11), ги изразувала чувствата на тој општествен слој, а во голема мера и чувствата на целиот народ. Но, во мноштвото собрано околу Исуса, имало поединци кои го чувствувале своето духовно сиромаштво. Кога во чудесниот лов на риба се открила Христовата божествена сила, Петар паднал пред Исусовите нозе извикувајќи: „Оди си од мене, Господи, зашто сум грешен човек!“ (Лука 5,8); така и меѓу мноштвото собрано на гората имало души кои, соочени со Неговата непорочност, чувствувале дека се „бедни, проколнати, сиромашни, слепи и голи“ (Откровение 3,17), и затоа копнееле за „Божјата благодат, која носи спасение за сите луѓе“ (Тит 2,11). Христовите зборови на охрабрување разбудиле надеж во овие души; сфатиле дека Бог сака да го благослови и нивниот живот.
Исус им ја понудил чашата со благослов на оние кои мислеле: „Богат сум, се збогатив и ништо не ми треба“ (Откровение 3,17), но тие со презир го отфрлиле милостивиот дар. Оној кој себеси се смета за совршен, кој мисли дека е доволно добар и е задоволен со својата состојба, воопшто и не бара да стане учесник во Христовата милост и праведност. Горделивоста не чувствува никаква потреба и затоа го затвора срцето за Христа и за неизмерните благослови кои Тој сака да ни ги подари. Во срцето на таквата личност нема место за Исуса. Сите оние кои во своите очи се богати и достојни за почит, не бараат со вера и затоа и не го примаат Божјиот благослов. Тие чувствуваат дека се сити, но си заминуваат гладни. Помошта што само Христос може да ја даде, ја ценат само оние кои знаат дека никако не можат сами да се спасат или сами од себе да направат какво било добро дело. Тоа се сиромашните по дух, за кои Тој кажува дека ќе бидат благословени.
На оној на кого му проштава, Христос најпрво го води кон покајание, а дело на Светиот Дух е да го увери дека е грешен. Оној чие срце е поттикнато од влијанието на Светиот Дух, согледува дека во себе нема ништо добро. Тој согледува дека сѐ што правел било проникнато со самољубие и грев. Слично на сиромашниот цариник, тој стои на страна, не осмелувајќи се дури ниту погледот да го подигне кон небото, и извикнува: „Боже, биди милостив спрема мене грешниот!“ (Лука 18,13). Таквиот ќе прими благослов. (Мисли од гората на блаженствата, стр. 6-8. оригинал)
