„Браќа, јас, затвореник во Господ, ве молам да се однесувате достојно според звањето, за кое сте повикани… трудејќи се да го запазите единството на Духот преку врските на мирот.“ (Ефесјаните 4,1-3)
За нас ништо не би смеело да биде толку драгоцено за тоа да не би можеле да Му го дадеме на Исуса. Ако Му ги вратиме талентите што ни ги доверил на чување, Тој ќе ни даде уште повеќе. Секој напор кој ќе го направиме за Христа ќе биде награден и секоја должност што ќе ја извршиме, кога тоа Му го правиме Нему, ќе придонесе за нашата лична среќа. Бог го предал својот љубен Син на страшна смрт со распнување на крст, за сите кои веруваат во Него да станат едно во Христа Исуса. Кога Христос се согласил на толку голема жртва за да ги спаси луѓето и да ги доведе до такво меѓусебно единство, како што е Тој едно со Таткото – која денес жртва смее да биде преголема за Неговите следбеници да го сочуваат тоа единство?
Кога луѓето на овој свет ќе го видат совршеното единство и слога во Божјата црква тоа за нив ќе биде силен доказ во прилог на христијанската вера. Со неслога, несреќни кавги и незначителни тешкотии во црквата ние го срамиме својот Откупител. Сето ова би можело да се избегне кога сопственото „јас“ би се потчинило на Бога и кога Христовите следбеници би го уважувале гласот на црквата. Неверството ни дошепнува дека личната независност го подига нашиот углед и значење и дека своите сфаќања за тоа што е добро и исправно да се подредат на судот на црквата значи слабост. Меѓутоа, опасно е да се попушта на ваквите чувства и погледи, бидејќи тоа води во анархија и збрка. Христос ја имал во вид неопходноста од единство и христијанско братство во Божјото дело и затоа тоа им го ставил во должност на Своите ученици. И историјата на христијанството оттогаш па сè до наши дни непобитно докажува дека силата е само во единството. Личното мислење треба да се потчини на авторитетот на црквата.
Апостолите, сфаќајќи ја неопходноста од цврсто единство, најсесрдно работеле на тоа. Имајќи го токму тоа во вид, апостол Павле ги бодри своите браќа со овие зборови: „Ве молам,браќа, во името на Господа Исуса Христа сите едно да зборувате и да нема меѓу вас расправии и судири, да бидете утврдени во еден разум и во еднакво расудување.“
На браќата во Филиба тој им пишува: „И така, ако во Христос има некаква утеха, ако има некаков поттик од љубовта, ако има некакво заедништво со Духот, ако има некое милосрдие и сострадание, исполнете ја мојата радост: бидете со една мисла, бидејќи имате една и иста љубов и бидете еднодушни и едномислени.“ (Testimonies for the Church, vol. 4, str. 19.20)
