„При таквиот распоред, во првиот дел на Шаторот секогаш влегуваат свештениците, кога ја извршуваат својата служба.“ (Евреите 9,6)
Со оваа симболичка служба се прикажани важните вистини за помирувањето. Наместо грешникот, примена е неговата замена. Но со крвта на животното за жртва гревот не бил уништен. Со ова е предвиден начинот како гревот ќе биде пренесен во Светилиштето. Со принесувањето на крвта грешникот го признал авторитетот на законот, ја исповедал својата вина поради престапот и покажал желба за проштавање и вера во идниот Откупител; но уште не бил наполно ослободен од проклетството на законот. На денот на чистење, поглаварот свештенички, откако ја презел од народот жртвата, со нејзината крв влегувал во светињата над светињите и со неа го поросувал поклопецот на милоста, непосредно над законот во ковчегот за да ги задоволи неговите барања. На тој начин тогаш тој како посредник ги примил гревовите на себе и ги изнел од Светилиштето. Положувајќи ги рацете врз главата на живиот јарец, ги признал над него сите гревови, и така симболички од себе ги пренел врз јарецот. Потоа јарецот гревовите ги однел в пустина, со што се сметало дека засекогаш се одземени од народот.
Ваквата служба била „слика и сенка на небесните стварности“. А она во службата на земното Светилиште што е извршено „во слика“, всушност се случува во службата на небесното Светилиште. По своето вознесување, нашиот Спасител ја почнал својата служба како наш Поглавар свештенички. Апостолот вели: „Христос не влезе во ракотворено Светилиште, кое е само копија на вистинското, туку во самото небо за да се јави сега пред Божјето лице за нас“ (Евреите 9,24).
Службата на свештеникот во текот на целата година во првото одделение на Светилиштето, во внатрешноста „зад завесата“, што служела како врата и го делела Светилиштето од тремот, го претставувала делото што го почнал Христос по своето вознесување. Задача на свештеникот за време на секојдневната служба била да му принесува на Бога крв од жртвите за грев и темјан чијшто дим се издигнувал со молитвите на Израелците. Така Христос ги изнесува пред Отецот заслугите на својата крв за спасение на грешниците и со скапоцениот темјан на својата сопствена праведност му ги принесува молитвите на покајаните верни. Тоа била служба што се одвивала во првото одделение на небесното Светилиште. (Големата борба, стр. 420.421. оригинал)
