„А по земјотресот беше оган, ама Господ не беше во огнот; по огнот шепот на лесно и благо тивко ветре.“ (1. Цареви 19,12)
Бог одлучил да му се открие на својот слуга како „глас тивок и тенок“, а не со некое моќно откровение на божествената сила. Сакал да го поучи Илија дека делото коешто најуспешно ги остварува Неговите цели не мора секогаш да биде со особена големина. Додека Илија чекал да му се открие Господ, поминала луња, светкале молњи и се појавил оган. Но во сето тоа не бил Бог. Најпосле се зачул тивок, тенок глас и пророкот го покрил своето лице поради Господовото присуство. Неговата раздразливост се смирила, духот омекнал и се потчинил. Сега сфатил дека мирната доверба и цврстото потпирање на Бога секогаш ќе му осигура помош кога тоа ќе му биде потребно. (Пророци и цареви, стр. 168. оригинал)
Бог ни зборува преку делата на своето провидение и преку влијанието на својот Дух во нашето срце. Од приликите и околностите, од промените што секојдневно се одигруваат околу нас, можеме да извлечеме драгоцени поуки ако нашето срце е отворено да ги сфати…
Бог ни зборува во својата Реч. Во неа имаме најјасно откровение на Неговиот карактер, на Неговото постапување со луѓето и на големото дело на откупување. Во неа пред нас протекува историјата на патријарсите и пророците и на другите свети луѓе од старо време… И додека читаме за драгоцените искуства што им биле дадени, за виделото и љубовта и за благословите во кои можеле да уживаат, за делото што го извршиле со милоста што им била подарена, духот што ги вдахнувал нив и во нашите срца разгорува пламен на свет натпревар, копнеж да бидеме слични со нив во карактерот како и тие да одиме со Бога. (Патот кон Христа, стр. 87. оригинал)
