„Зашто денес ви се роди Спасител, во Давидовиот град, Кој е Христос Господ.“ (Лука 2,11)
Оддалеченоста меѓу небото и земјата денеска не е поголема отколку што била кога пастирите ја слушале песната на ангелите. Човечкиот род исто толку е предмет на небесна грижа, како и во времето кога обичните луѓе со скромни занимања среде бел ден ги сретнувале ангелите и разговарале со небесните весници во лозјата и на полињата. Небото може да ни биде мошне близу и нам во нашето секојдневје. Ангелите од небесните дворови ќе ги придружуваат чекорите на оние што живеат според Божјите заповеди.
Историјата од Витлеем е неисцрпна тема. Во неа е скриена „длабината на богатствата, на мудроста и на разумот Божји“ (Римјаните 11,33). Ние ѝ се восхитуваме на жртвата на Спасителот со која Тој небесниот престол го заменил со јасли и придружбата на ангелите што го обожавале со животни во штала. Неговото присуство ја прекорува човечката горделивост и самоувереност. Сепак, ова е само почеток на Неговото неспоредливо понижување. За Божјиот Син би било речиси бескрајно понижување кога би зел човечка природа дури и тогаш кога Адам во својата невиност живеел во Едем. Меѓутоа, Исус ја прифатил човечката природа кога човечкиот род веќе четири илјади години бил ослабен со гревот. Како и секое Адамово дете, Тој ги примил на себе резултатите од дејствувањето на големиот закон на наследувањето. Какви биле овие резултати покажано е во историјата на неговите земни претци. Тој дошол со такво наследство да ги дели нашите таги и искушенија и да ни даде пример на безгрешен живот.
Сатаната на небото го мразел Христа поради Неговата положба во Божјите дворови. Кога е соборен од Неговата положба, уште повеќе го мразел. Тој го мразел Оној што се заветувал дека ќе го откупи грешниот човечки род. Сепак, Бог му дозволил на својот Син како беспомошно дете, подложно на слабостите на човештвото, да дојде на светот што сатаната го прогласил за свој посед. Му дозволил да ги запознае животните опасности својствени на секоја човечка душа, да води борба што мора да ја води секое човечко дете, изложен на опасност од неуспех и вечна загуба…
Бог го дал својот единороден Син да се најде во уште пожесток судир и во многу пострашна опасност, со цел животната патека на нашите деца да биде сигурна – „тоа е љубов“ (1. Јованово 4,10). Чудете се небеса и восхитувај се Земјо! (Копнежот на вековите, стр. 48.49. оригинал)
