(продолжува од претходниот ден) Врз големата заблуда за вродена бесмртност се засновува науката за свесна состојба на мртвите по смртта наука која, како и онаа за вечните маки, му се противи на учењето на Светото писмо, на логиката на разумот и на нашите чувства за човечност. Според верувањето што е раширено среде народот, спасените на небото се запознати со сè што се случува на земјата, а особено со животот на пријателите што ги оставиле зад себе. Но како би можело за мртвите да биде извор на радост сознанието дека нивните мили на земјата страдаат, дека грешат, дека чувствуваат болки, разочарувања и животни грижи? Колкава небесна среќа би можеле да уживаат оние што постојано би се наднесувале над своите пријатели на земјата? А колку е ужасно верувањето дека душата на непокајаниот, штом здивот ќе го напушти телото, си заминува во пеколен оган! Каков ужасен страв мора да поднесуваат оние што ги гледаат своите пријатели како неподготвени си заминуваат в гроб за да влезат во вечноста на болката и гревот! Овие мачни мисли мнозина отерале во лудило.
Што кажува Светото писмо за овие работи? Давид вели дека човекот за време на смртта не е во свесна состојба: „Духот штом ќе го испуштат во земјата се враќаат, а нивните помисли во тој ден пропаѓаат“ (Псалм 146,4). Соломон го потврдува истото: „Живите знаат дека ќе умрат, а мртвите не знаат ништо, и за нив веќе нема награда, зашто и споменот на нив се заборава. Одамна исчезнала и нивната љубов, и нивната омраза и нивната љубомора, и немаат повеќе удел во ништо што се случува под сонцето.“ „Зашто во гробот во кој одиш нема ни работа, ни размислување, ни знаење, ни мудрост“ (Проповедник 9,5.6.10).
Кога животот на царот Езекија, на негова молба, му бил продолжен за петнаесет години, благодарниот цар го фалел Бога за неговата милост. Во својата похвална песна тој ни ја кажува причината зошто толку се радува: „Зашто гробот не те слави, смртта не те фали; оние што одат во подземјето не се надеваат повеќе на твојата верност. Живиот, живиот, единствено тој те слави, како јас денеска. Таткото ги учи синовите на твојата верност“ (Исаија 38,18.19). Среде народот е распространето верување дека мртвите праведници се наоѓаат на небото, каде што го слават Бога во блаженство со бесмртен јазик. Но Езекија во смртта не видел таква прекрасна можност. Со неговите зборови се согласува сведоштвото на Псалмистот: „Мртвите не те спомнуваат тебе, во гробот кој ќе те слави?“ „Не, мртвите не го слават Господа, никој од оние што слегуваат в гроб“ (Псалм 6,5; 115,17).
На денот на Духовите Петар рекол за патријархот Давид „дека умре и беше погребан и дека неговиот гроб е меѓу нас до денешен ден“. „Зашто Давид не се вознесе на небесата“ (Дела 2,29.34). Фактот дека Давид останува во гробот сè до воскресението покажува дека праведниците во мигот на смртта не заминуваат на небото. Само со воскресението, и благодарение на Христовото воскресение, Давид ќе може конечно да седне од десната страна на Бога.
Павле рекол: „Ако мртвите не воскреснуваат, ни Христос не воскресна. А ако Христос не воскресна, суетна е вашата вера вие сè уште сте во вашите гревови. Тогаш и оние кои починаа во Христа, загинаа“ (1. Коринќаните 15,17.18). Кога во претходните четири илјади години праведниците би оделе на небото веднаш во мигот на смртта, како би можел Павле да каже дека, ако нема воскресение, тогаш и „оние кои починаа во Христа, загинаа“? Во тој случај воопшто не би било потребно воскресение.
Маченикот Тиндал за состојбата на мртвите рекол: „Јас отворено признавам дека не сум уверен оти тие веќе живеат во славата во која живее Христос или во која се наоѓаат избраните Божји ангели. Тоа не е моја вера. Зашто, ако праведните веќе се на небото, тогаш јас сметам дека проповедањето за воскресение на телото е бесцелно“ (William Tyndale, Preface to New Testament (ed. 1534). Reprinted in British Reformers—Tindal, Frith, Barnes, page 349).
Непобитен е фактот дека надежта во вечно блаженство во мигот на смртта довела до општо занемарување на библиската наука за воскресението. Ова го забележал и др Адам Кларк, кој рекол: „Се чини дека првите христијани науката за воскресението ја сметале за многу поважна отколку што ја сметаме ние денеска. Зошто е така? Апостолите постојано ја нагласувале и со неа ги поттикнувале Божјите деца кон трудољубивост, кон послушност и кон радосна ревност. А нивните следбеници денеска ретко ја спомнуваат. Така проповедале апостолите и така верувале првите христијани; така проповедаме и ние и така веруваат и нашите слушатели. Во евангелието нема ниту една наука што е посилно истакната, а нема ниту една наука во сегашниот систем на проповедање која е толку занемарена!“ (Commentary, забелешка на 1.Коринќаните 15, параграф 3).
Оваа состојба продолжила додека славната вистина за воскресението не потемнела и речиси сосем се загубила од вид во христијанскиот свет. Така еден истакнат верски писател, во своите забелешки за Павловите зборови во 1. Солуњаните 4,1318, кажува: „Од практични причини, заради утеха, науката за блажен а бесмртност на праведниците ја заменува сомнителната наука за второто Христово доаѓање. Во мигот на нашата смрт доаѓа Господ по нас. Тоа е она што ние треба да го чекаме и кон што треба да се стремиме. Мртвите веќе влегле во славата. Тие не чекаат труба за да го примат својот суд и блаженство.“ (продолжува)
